فهرست عناوین محتوا
اختلال دو قطبی چیست
اختلال دو قطبی به اختلال شیدایی_افسردگی نیز مشهور است.
بیمار طی فرآیند این بیماری دوره هایی از سرخوشی فراوان و شیدایی را تجربه می‌کند.
از طرف دیگر دوره هایی نیز احساس افسردگی و ناراحتی حاد دارد.
تفاوت حالات فرد به قدری واضح و مشخص است که ممکن است اطرافیان و حتی افراد غریبه هم متوجه تغییرات خلقی فرد شوند.
در اختلال دو قطبی زمانی از دوره شیدایی سخن می‌گوییم که شخص، بسیار معاشرتی و فعال خودش را نشان می‌دهد و بسیار پر جنب و جوش است.
اما دوره افسردگی به شکل گوشه گیری و انزوا طلبی و دوری از جامعه خودش را نشان می‌دهد.
اینگونه افراد معمولا در ارتباط گیری با انسان‌های دور و اطرافشان دچار مشکل هستند.
افراد دارای اختلال دو قطبی معمولا روابط عاطفی و یا دوستانه ی پایدار و محکمی نیز ندارند.
اختلال دو قطبی در کودکی قابل تشخیص نیست.
البته که افراد دارای این اختلال در دوران کودکی خود، در مورد دوست یابی و روابط اجتماعی شان، تجربیاتی متفاوت تر از سایرین داشته اند.
ولی نمی توان به محض مشاهده این مورد در کودک، به دنبال برچسب زدن به او باشیم.
معمولا زمانی که بیمار به سن حدود 24 سالگی می‌رسد، با تشخیص روان درمانگر بیماری او تشخیص، سپس فرآیند درمانش آغاز می‌گردد.
مقاله “10 جمله که باید و نباید به فرد افسرده گفت” را مطالعه نمایید.
درمان بیماران اعصاب و روان
درمان اختلال دوقطبی حتی در شدید ترین حالات قابل درمان است.
مشاهده اسکن مغز این افراد نشان می‌دهد که بعضی از قسمت‌های مغزشان ضخامت کمتری نسبت به افراد سالم دارد.
از طرف دیگر اعصاب حسی این افرد، در دوره های نوسانی شیدایی می شود.
افسردگی باعث بوجود آمدن اختلالاتی در فهم و ادراک بیماران دو قطبی می‌گردد.
اختلال دو قطبی در همه عمر فرد همراه اوست. بنابراین بیمار درمان طولانی مدتی هم در پیش دارد.
اگر بیمار با روند درمان همراه باشد، قطعا نوسانات خلقی اش به ثبات می‌رسند.
از این رو این افراد با همکاری پزشک خود می تواند از شدت عود این حالات بکاهد.
اصولا پروسه روان درمانی و دارو درمانی برای چنین بیمارانی به صورت همزمان اجرا می‌گردد.
سپس از آنها خواسته می‌شود که وضعیت روحی خود را هر روز یادداشت کنند.
آنها با ثبت حالات خود در جدول، می‌توانند به خود‌آگاهی برسند و نوسانات خلقی خود را راحت تر درک نمایند.
این درک اولیه و خود‌آگاهی اولین قدم در درمان و شروع بهبود بیمار می‌تواند باشد.
در حقیقت با ثبت وضعیت روحی و بررسی آن، می‌توان بیمار را از قرار گرفتن در شرایط متغیر خلقی، به مدت بیشتری در امان نگه‌داشت. البته به دلیل اینکه همه بیماران لزوما با پزشک خود همراهی نمی‌کنند که همین امر باعث می شود پروسه درمان پیچیده تری داشته باشند.
مقاله “6 عادت روزمره که خطر افسردگی را افزایش می دهد” را مطالعه نمایید.
نحوه انتقال بیمار اعصاب و روان
روش انتقال بیمار اعصاب و روان به بیمارستان، همیشه دغدغه خانواده های آنها بوده است. زیرا آنان بیش از هر فرد دیگری به نوسانات خلقی بیمار و عدم همکاری او واقف هستند.
این انتقال به مراقبت‌های خاص، پرستاران متبحر و آموزش دیده و البته تجهیزات مناسب احتیاج دارد.
ممکن است بیمار در آن لحظه دچار حمله عصبی شود، تعادل روانی خود را از دست بدهد و یا بخاطر شرایط خاصی که دارد، احتیاج به انتقال فوری داشته باشد.
در این صورت است که پرستاران ما باید در تصمیم گیری و مدیریت شرایط، حرفه ای عمل کنند تا انتقال با موفقیت صورت گیرد.
پرستاران در مورد حالات روحی بیمار با خانواده او صحبت می‌کنند و این اطمینان را به آنها می‌دهند که با تجربه و مهارت کافی فرآیند انتقال صورت خواهد گرفت.
همانطور که قبل از انتقال، با بیمارستان هماهنگ شده است به خانواده بیمار این اطمینان داده می‌شود که دوره انتقال و پس از آن مراقبت از بیمار، در محیطی کاملا امن و مطمئن صورت می‌گیرد.
.در مورد عدم همکاری و عود حالات روانی نیز به دلیل حضور پزشکان مجرب، این انتقال انجام می گیرد
.فرد درگیر اختلال دو قطبی، به دلیل دوره های افسردگی که دارد، در گروه بیماران افسرده قرار می‌گیرد و برای انتقال نیز، مانند آنها با او مدارا می‌شود
.یک تیم حرفه ای تمام این نکات را می داند و نحوه برخورد با چنین بیمارانی را آموزش دیده است
.پرستاران با تجهیزاتی که در اختیار دارند، فرآیند انتقال بیمار را در کمال صحت و سلامت انجام می‌دهند
